آلفا

دقیقا یادم میاد،به حدی بدنم بر اثر گوش درد لعنتی ضعیف شده بود که 100 متر میدویدم از حال میرفتم.

به حدی که بعد از بهبودی تا 2 سال بدنم کشش بازگشت به حالت قبل رو نداشت و با وجود این من به ورزش مورد علاقم که فوتبال بود میپرداختم.

بر اساس تجربه قبلی که از من داشتن فکر میکردند من همون بازیکن سابقم و کلی ازمن انتظار داشتند.اما من نه تنها در اون حد نبودم ،که در حد کسانی که 5 ، 6 سال از خودم کوچکتر بودن هم بازی نمیکردم.

همونطوری که میدونید بدون قدرت بدنی فوتبال یعنی هیچ و من هم همون هیچ بودم.اونهایی که من رو تو مسابقات به عنوان کاپیتان قبول داشتند و خیلی از من حساب میبردند، حالا  تو تمرینات معمولی هم من رو بازی نمیدادند و من تنها کسی بودم که از رو نیمکت با حسرت تمرین بچه ها رو نگاه میکردم.

یکی میگفت قدت که خوبه بیا دستکش دستت کن دروازه بان شو ، یکی دیگه میگفت بیا ببوس بزار کنار،خلاصه وضعی شده بود.

و اون موقع بود که فهمیدم که زین به پشتی چقدر سخته ...